Ludwik XVI we Francji - Światowi Liderzy Historii

Wczesne życie

Ludwik XVI, urodzony Louis-Auguste de France, urodził się we francuskim pałacu wersalskim 23 sierpnia 1754 roku. Był drugim synem Louisa, Dauphina Francji i Saksonii Marie-Josephe. Był wnukiem Ludwika XV. Jako dziecko Louis był zaniedbywany przez swoich rodziców, więc poświęcił większość swojego czasu na własną edukację. Nieśmiały i niezdecydowany, zanurzył się w badaniach religii, moralności i nauk humanistycznych. Oprócz doskonałej znajomości języka łacińskiego, historii i geografii władał biegle językiem włoskim i angielskim, a także ojczystym francuskim. Był również bardzo dobry w aktywności fizycznej. W 1770 r. Ożenił się z Marią Antoinette, córką cesarza i cesarzowej Austrii i Świętego Cesarstwa Rzymskiego.

Dojścia do władzy

Starszy brat Louisa, Louis duc de Bourgogne, zmarł w wieku 9 lat w 1761 roku. Cztery lata później zmarł jego ojciec. Za nim podążyła matka Ludwika, która zmarła w 1767 roku, pozostawiając Louisa jako następnego w kolejce do korony. Po śmierci dziadka Ludwika XV w 1774 r. Ludwik XVI został tronem w 1774 r., W wieku 19 lat. Był piątym monarchą Domu Burbońskiego, a ostatnim przed rewolucją francuską. Do tego czasu monarchowie rządzili Francją od zjednoczenia plemion frankońskich w późnych latach 400-tych.

Składki

Główny wkład Ludwika XVI polegał na promowaniu i wspieraniu swobód obywatelskich i wolności we Francji. Pod wpływem ruchu oświeceniowego był oddany realizacji postępowych idei we Francji. W 1787 r. Podpisał Edicat w Wersalu, znany również jako edykt tolerancji, który przyznał niekatolikom, w tym kalwinistom, hugenotom, luteranom i Żydom, lepszy status cywilny i prawny we Francji, a także pozwolił im otwarcie praktykować ich wiary. Postanowił także pomóc koloniom amerykańskim w wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych, pomagając im pokonać Brytyjczyków i osiągnąć własną niezależność.

Wyzwania

Ludwik XVI odziedziczył kraj, który borykał się z licznymi problemami fiskalnymi i obcym środowiskiem wrogim Francji. Jego decyzja o uczestnictwie w wojnie o niepodległość w Ameryce zubożała kraj i doprowadziła go do bankructwa w połowie lat 80. XVIII wieku. Uznano, że hojność i ekstrawagancja rodziny królewskiej stanowi ważny czynnik przyczyniający się do kryzysu finansowego Francji, podważając jego legitymację jako skutecznego władcy. Stojąc w obliczu takich kryzysów, Louis zgodził się wezwać parlament, aby znaleźć sposób na podniesienie podatków, choć odmówił zgody na spotkanie trzech stanów, które były podobne do organu Zgromadzenia Narodowego, w tym samym czasie. Ta akcja bardzo rozgniewała Francuzów. Niedługo potem zgromadzenie wywołało burzę w więzieniu Bastille, wywołując rewolucję francuską, która ostatecznie zakończyła panowanie Ludwika.

Śmierć i dziedzictwo

W obliczu rosnącego niezadowolenia społecznego i wściekłości Louis i jego rodzina próbowali uciec, co jeszcze bardziej zirytowało ludzi i przekonało ich, że Louis popełnił zdradę. Coraz bardziej zradykalizowane kierownictwo rewolucyjne w końcu znalazło Louisa winnego zdrady i zabiło go na gilotynie w dniu 21 stycznia 1793 r. Niezdolność Louisa do rządzenia i jego słaby osąd polityczny, jak również jego pragnienie utrzymania absolutnej władzy, zostały bezpośrednio wywołane rewolucja Francuska. Jego krwawa egzekucja była kluczowym momentem w historii Francji, ponieważ skończyła się ponad tysiąc lat francuskiej monarchii. To wydarzenie i przemoc Rewolucji Francuskiej jako całości pozostają ważnym tematem dla refleksji filozoficznych i historycznych, a wydarzenie jest również popularnym tematem w filmie i literaturze.