Kraje, w których ludność miejska nie ma dostępu do urządzeń sanitarnych

Kilka krajów na całym świecie ma większy odsetek ludności, która nie ma dostępu do ulepszonych urządzeń sanitarnych. Odpowiednie urządzenia sanitarne zapewniają oddzielenie populacji ludzkiej od odpadów. Niektóre ulepszone obiekty obejmują instalacje kanalizacyjne, latryny kanalizacyjne, toalety kompozytowe i odpowiednie składowiska odpadów. Sanitacja jest niezbędna dla poprawy jakości życia. Dostęp do urządzeń sanitarnych jest miarą postępu kraju w walce z chorobami i ubóstwem. Odpowiednie urządzenia sanitarne są podstawowymi prawami człowieka dla każdej osoby, niezależnie od narodu, zgodnie z ONZ. Większość ludności miejskiej krajów trzeciego świata ma niewielki lub żaden dostęp do ulepszonych warunków sanitarnych. Niektóre z tych krajów to Sudan Południowy, Madagaskar, Republika Konga, Ghana, Sierra Leone, Togo, Etiopia, Liberia, Uganda i Demokratyczna Republika Konga (DRK).

Populacje miejskie o niskim dostępie do ulepszonych urządzeń sanitarnych

Południowy Sudan

Tylko 15% gospodarstw domowych w Sudanie Południowym korzysta z bezpiecznego sposobu usuwania odpadów ludzkich, podczas gdy tylko 55% ludności ma dostęp do czystej wody pitnej. Sanitacja jest jeszcze gorsza na obszarach miejskich w Dżubie, gdzie tylko 16% populacji ma dostęp do wysokiej jakości urządzeń sanitarnych. Ponure postacie na obszarach miejskich są spowodowane przeludnieniem i ciągłym konfliktem. Słabe warunki sanitarne przypisuje się brakowi odpowiedniej polityki rządu w zakresie wody, urządzeń sanitarnych i usuwania odpadów. Stan złych warunków sanitarnych w miastach Sudanu Południowego naraził większość ludności na zagrożenia dla zdrowia, takie jak zakażenia pasożytami wewnętrznymi, biegunka i choroby układu oddechowego.

Madagaskar

Gospodarka sanitarna na obszarach miejskich Madagaskaru nie jest dobrze określona jako taka. W rzeczywistości nawet ustanowiony organ zarządzania odpadami, SAMVA, działa tylko w jednym mieście miejskim. Z powodu złego zarządzania warunkami sanitarnymi i braku ustalonej polityki sanitarnej i wodnej tylko 18% ludności miejskiej i 6% ludności wiejskiej ma dostęp do czystej wody i wysokiej jakości urządzeń sanitarnych. Zarządzanie urządzeniami sanitarnymi powierza się gminom, które utrzymują urządzenia sanitarne. Gminy te nie mają jednak wystarczających środków na gospodarowanie odpadami.

Republika Konga

Republika Konga jest jednym z najbiedniejszych krajów na świecie zajmującym pozycję 175 na 177 według danych ONZ. Dostęp do urządzeń sanitarnych i czystej wody jest ograniczony przez niewłaściwą koordynację ze strony władz wodnych w Republice Konga. Odsetek ludności podmiejskiej i półmiejskiej, która ma dostęp do bezpiecznej wody pitnej i wysokiej jakości urządzeń sanitarnych, stanowi zaledwie 20% populacji miejskiej. Niski dostęp do wysokiej jakości urządzeń sanitarnych wynika ze słabego finansowania sektora wodno-kanalizacyjnego i słabej infrastruktury w kraju. Międzynarodowi darczyńcy, tacy jak Bank Światowy, Unia Europejska i Bank Rozwoju Afryki współpracują z rządem Republiki Konga w celu poprawy warunków sanitarnych w kraju.

Ghana

Ghana ustanowiła agresywną politykę, aby osiągnąć krajowe cele w zakresie urządzeń do wody i urządzeń sanitarnych. Większość strategii poprawy warunków sanitarnych ma na celu poprawę warunków sanitarnych na obszarach miejskich, takich jak Kumasi, gdzie dostęp do ulepszonych urządzeń sanitarnych wciąż wynosi 20%. Niski dostęp przypisuje się brakowi finansowania i budowaniu zdolności w Ghanie. Większość wysiłków skierowano na poprawę dostępu do wody kosztem urządzeń sanitarnych.

Postęp w kierunku potrzebnych ulepszeń

Aby zwiększyć dostęp do ulepszonych urządzeń sanitarnych dla ludności miejskiej, rządy celowo przeznaczyły środki na poprawę i zapewnienie urządzeń sanitarnych. Milenijne cele rozwoju ustalone przez ONZ zostały wykorzystane przez większość krajów jako punkt odniesienia dla świadczenia tych usług. Rządy nawiązały również współpracę z organizacjami darczyńców, takimi jak Bank Światowy, Bank Rozwoju Afryki i inne kraje rozwinięte, aby poprawić swoje urządzenia sanitarne.