Jaki był wielki kompromis?

Wielki kompromis, znany także jako kompromis w Connecticut, wielki kompromis z 1787 r. Lub kompromis Shermana, był porozumieniem zawartym między dużymi i małymi państwami, które częściowo zdefiniowały reprezentację każdego państwa w konstytucji Stanów Zjednoczonych, a także w legislatura. Nastąpiło to w 1787 r. Kompromis z Connecticut wynikał z debaty wśród delegatów na temat tego, w jaki sposób każde państwo może mieć reprezentację w Kongresie. Wielki kompromis doprowadził do utworzenia dwukomorowego Kongresu. Stworzono także Izbę Reprezentantów, która jest określana przez ludność państwa. Umowa zachowała dwuizbową władzę ustawodawczą, ale izba wyższa musiała się zmienić, aby pomieścić dwóch senatorów, którzy reprezentowali każde państwo. Porozumienie zmieniło strukturę amerykańskiego rządu, zachowując równowagę między wysoko zaludnionymi państwami a ich żądaniami, przy jednoczesnym uwzględnieniu mniej zaludnionego państwa i ich interesów.

Przegląd i tło

Stany Zjednoczone przeżyły bolesne lata w latach 80. XVIII wieku. Ratyfikacja artykułów konfederacji w 1781 r. Zapewniła nieodpowiednią strukturę rządową. Nie udało się uregulować handlu, nakładać podatków i projektować żołnierzy. Nie udało się również rozwiązać problemu niewolnictwa, który spolaryzował Terytorium Północno-Zachodnie. Gospodarka kraju, która gwałtownie spadła po rewolucji anglo-amerykańskiej, walczyła o odbicie. Dług, zwłaszcza skumulowane długi wojenne, stał się ogromnym problemem w USA. Wielu obywatelom coraz trudniej było wygenerować dochód wystarczający na pokrycie codziennych wydatków i podatków. Chociaż ludzie patrzyli na państwo, aby uzyskać pomoc, nie rozwinęła się żadna pomoc społeczna. Ponadto kontrowersyjna polityka dzieliła obywateli. Ta niestabilność wymagała delegacji w 1785 r., Zaproponowanej przez Alexandra Hamiltona, która dotyczyłaby reformy krajowej. James Madison odpowiedział ze wsparciem i poprosił inne państwa o wysłanie swoich delegatów do Annapolis w stanie Maryland na konferencję. Jednak tylko pięciu przedstawicieli państw wzięło udział, ale mimo to zatwierdzili plan w jakimkolwiek stanie, który wyśle delegatów do konwekcji filadelfijskiej w 1787 roku. W maju 1787 r. 55 delegatów reprezentujących 12 stanów, wyspa Rodos, było nieobecnych, spotkało się w Filadelfii, aby omówić ograniczenia statutu federacji. Konwencja konstytucyjna rozpoczęła się później, kiedy Madison zaproponował plan Virginia, który Patterson przeciwstawił planowi New Jersey.

Jaki był wielki kompromis?

Przed konwencją konstytucyjną z 1787 r. Większe państwa, takie jak Wirginia, preferowały reprezentację kongresową w oparciu o ludność państwa. Z drugiej strony mniejsze państwa chciały równej reprezentacji. Edmund Randolph i James Madison zaproponowali plan Virginia w dniu 29 maja 1787 r. Plan ten nakreślił, że rząd powinien składać się z trzech gałęzi władzy ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej. Trzy oddziały służyłyby dwumiejscowej władzy ustawodawczej. Ludność miała wybrać członków niższej izby, a oni z kolei mieli wybierać przedstawicieli w izbie wyższej. Innymi słowy, oba domy zawierały proporcjonalną reprezentację populacji. Madison zaproponował również, aby Kongres otrzymał weto dla wszystkich praw państwowych. Plan New Jersey, przedstawiony 15 czerwca 1787 r. Przez Williama Pattersona, wezwał do równej reprezentacji każdego stanu, jak to miało miejsce w systemie artykułów Konfederacji, ale starał się zwiększyć władzę Kongresu. Wezwał do ustanowienia jednoizbowego parlamentu, równej reprezentacji każdego państwa i powszechnych wyborów. Patterson zaproponował także dożywotni Sąd Najwyższy mianowany przez członków zarządu. Skupił się na prawdopodobieństwie, że rząd narodowy naruszy suwerenność państw. W tym momencie przedstawiciele mniej zaludnionych państw obawiali się, że porozumienie spowoduje, że większe państwa zatopią głosy i interesy, czyniąc je bezużytecznymi w skali kraju. Z drugiej strony Madison twierdził, że najważniejsze stany bardzo się od siebie różnią. Hamilton wskazał, że każdy stan był sztuczną jednostką złożoną z jednostek. W ten sposób oskarżył mniejsze państwa o bycie głodnym.

W związku z tym obie strony odrzuciły swoje plany. Nieporozumienia wymagały refleksji prowadzącej do negocjacji w sprawie określenia przyszłości rządu USA. Roger Sherman, delegat z Connecticut, zaproponował plan, który ostatecznie okazał się wielkim kompromisem. Jego plan obejmował dwustopniową formę rządów w USA, Senacie i Izbie Reprezentantów. Na każde 300 000 obywateli państwo otrzymało jednego członka, który służył w Izbie Reprezentantów i dwóch senatorów. 16 lipca 1787 r., Pomimo wysiłków Benjamina Franklina, by zablokować równe prawa do głosowania mniejszych państw, propozycja ta przeszła, choć tylko przez jeden głos. W ten sposób przywołano kompromis nazwy i utorował on drogę do konstytucyjnego ostatecznego przejścia i stał się ważnym kamieniem milowym w tworzeniu i rozwoju Stanów Zjednoczonych.

Po podjęciu decyzji w sprawie reprezentacji, debata skupiła się na niewolnikach istniejących w populacji państwa, co doprowadziło do uformowania kompromisu trzech piątych. Zgodnie z tą umową każde państwo musiało liczyć trzy piąte swoich niewolników na całkowitą populację. Przed tą umową, państwa trzymające niewolników wezwały do zwiększenia ich reprezentacji w Kongresie, licząc wszystkich niewolników jako część społeczności. Z drugiej strony przeciwnicy twierdzili, że skoro niewolnicy nie są obywatelami, nie mają żadnych praw. Liczenie ich w kontekście populacji nie było konieczne.

Wyniki wielkiego kompromisu

Najważniejszym efektem Wielkiego Kompromisu była zmiana struktury rządu amerykańskiego. Porozumienie koncentrowało się na wypracowaniu interesów dużych państw, takich jak Virginia i Nowy Jork, oraz mniejszych państw, takich jak New Hampshire i Rhodes Island, zachowując równowagę między reprezentacją proporcjonalną i ogólną. Najbardziej widocznym terminem osiągniętym w ramach kompromisu było to, że każde państwo dzieliło delegatów kongresowych pomiędzy; przedstawiciele, którzy byliby następnie wybierani przez okręg, aby służyć w izbie niższej, a senatorowie reprezentowali poszczególne państwa w izbie wyższej. Praktycznym efektem było stworzenie dwuwarstwowego systemu, który mógłby zaspokoić potrzeby ludzi w niższej izbie, a izba wyższa mogłaby poradzić sobie z interesami państw. Formacja Kolegium Elektorów i wybory prezydenckie oddzieliły się od tego podziału między reprezentacją bezpośrednią i pośrednią.

Wielki kompromis z 1787 r. Dał reprezentacji większych stanów w niższej izbie, w zależności od liczby ludności, a mniejsze państwa uzyskały równą reprezentację w izbie wyższej. Wielu delegatów domagało się proporcjonalnej reprezentacji w obu domach, podczas gdy mniejsi delegaci stanowi zdecydowali, że brak konstytucji był lepszy niż proponowany system Madisona. W związku z tym kompromis zrównoważył potrzeby zarówno mniejszych państw, które pragnęły jednoizbowego parlamentu, jak i większych państw, które kibicowały dwuizbowej władzy ustawodawczej, torując drogę rozwojowi konstytucyjnemu. Ostatecznie, Connecticut Compromise zachował Konwencję razem i doprowadził do powstania systemu dwuizbowego Kongresu, w którym niższa izba opiera się na proporcjonalnej reprezentacji, a każde państwo ma równą reprezentację w izbie wyższej.