Jak Stany Zjednoczone stały się imperialną potęgą?

Czym jest amerykański imperializm?

W XIX wieku, gdy główni przywódcy kolonialni w Starym Świecie żyli w ciągłym napięciu, a konflikty zbrojne w Europie wydawały się nie mieć końca, wkrótce doprowadziło to do zwiększenia popytu na towary i towary, których europejscy konkurenci nie mogli od siebie kupić. To pobudziło wzrost industrializacji w Stanach Zjednoczonych i dało początek wysokiemu popytowi na amerykański przemysł na surowce naturalne z zagranicy, popychając zagraniczne biuro do poszukiwania nowych stref wpływów. Pragnienie rozszerzenia systemu wartości na całym świecie było kolejną siłą napędową amerykańskiego imperializmu. Sukcesy amerykańskiej gospodarki, skuteczna konstytucja i trwały wzrost dochodu na mieszkańca na przełomie XIX i XX wieku, stopniowo przybierały formę ideologii przywództwa. Wielu Amerykanów preferowało takie punkty orientacyjne jak „amerykański sen” i „amerykańska wolność” ucieleśnione w krajach o starszych tradycjach kulturowych. Dało to impuls do długoterminowej ekspansji kulturalnej, trwającej do dziś.

Pod koniec XIX wieku kontynent północnoamerykański został całkowicie zbadany i przekształcony w mozaikę kolonii należących do głównych mocarstw europejskich, a właściwie samych Amerykanów. Mniej więcej w tym samym czasie wszystkie kontynenty świata z wyjątkiem Antarktydy zostały podzielone na ustalone państwa i kolonie. Jednak widząc rozwój kolonialnych krajów europejskich, Amerykanie nie opuścili swojego marzenia o rozszerzeniu własnych granic. Stany Zjednoczone nie miały jednak większych szans na ubieganie się o terytoria wpływów poza swoimi granicami, a także nie chciały powtórzyć losów imperiów przeszłości, zrujnowanych przez nadmierny rozwój terytorialny. Zamiast tego liderzy kraju i główni producenci popierali ekspansję gospodarczą. Mając dobrze ugruntowane relacje rynkowe i działające modele handlu wewnątrz kraju, było to naturalne pragnienie, aby zdobyć nowe rynki do handlu, a także uzyskać dostęp do surowców. Młody naród amerykański miał dobre umiejętności handlowe i, nie patrząc tak bardzo na politykę, łatwo wchodził w stosunki gospodarcze z krajami o różnych orientacjach politycznych.

Historyczne terytoria USA

Pierwsza znacząca ekspansja terytorialna miała miejsce po wojnie hiszpańsko-amerykańskiej w 1898 r., Kiedy Stany Zjednoczone uzupełniły już posiadaną posiadłość o nowe ziemie na Kubie, w Puerto Rico, na Hawajach, w Guam i na Filipinach. Historyczne terytoria, które są uważane za część Stanów Zjednoczonych i nadal nie uzyskały niepodległości, obejmują:

  • Wyspy Midway, które zostały włączone w 1867 roku
  • Puerto Rico, 1898
  • Samoa Amerykańskie, 1899
  • Wyspy Dziewicze Charlotte Amalie, 1927
  • Mariany Północne, 1947
  • Guam, 1950

Innym wyjątkowym przypadkiem jest Sfederowane Stany Mikronezji, Wyspy Marshalla i Palau. Terytoria te uzyskały niepodległość, ale pozostają w wolnym związku ze Stanami Zjednoczonymi.

Pomoc, interwencja i dyplomacja USA

Pokaz siły był głównym sposobem przypomnienia o interesach USA w różnych częściach świata. Prawidłowość, z jaką przeprowadzono interwencję zagraniczną (około raz na 1, 5 roku), może sugerować, że była to celowa polityka o dobrze rozwiniętym planie i określonych celach. Po drugiej wojnie światowej wysiłki amerykańskiej polityki zagranicznej były skierowane na nie rozprzestrzenianie reżimów komunistycznych w Afryce, Ameryce Środkowej i Azji Południowo-Wschodniej, jednocześnie Stany Zjednoczone aktywnie wyrażały swoje interesy na bogatym w ropę Bliskim Wschodzie i Północy Afryka. Bardziej lojalni wobec polityki zagranicznej Stanów Zjednoczonych są kraje Europy o średnim i niższym dochodzie oraz niektóre kraje afrykańskie, ponieważ już od dziesięcioleci kontynent afrykański jest głównym beneficjentem niektórych z największych programów pomocy humanitarnej w Stanach Zjednoczonych. Ogólnie rzecz biorąc, kraje o wielowiekowych tradycjach kulturowych i ugruntowanych rządowych zasadach i normach moralnych mają trudności z przyjęciem wartości i idei, które nie przeszłyby próby czasu (takich jak demokracja i wolność słowa), które w ich opinie są głównymi inicjatywami USA.

Poglądy innych krajów na globalną obecność USA

Podstawowy kierunek polityki dyplomatycznej USA w XX wieku stał się apelem o bezpieczeństwo globalne, które obejmowałoby również bezpieczeństwo jądrowe. Stany Zjednoczone dysponowały lepszą technologią broni jądrowej i występowały w międzynarodowych obiektach o największej liczbie inicjatyw bezpieczeństwa, co dało jasno do zrozumienia, że ​​USA mogą działać jako gwarant bezpieczeństwa dla wszystkich krajów i kontynentów. Innym obszarem pracy dyplomatycznej była realizacja programów przez prezydentów USA w okresie zimnej wojny, w celu zapewnienia środków odprężenia między dwoma blokami. Były okrągłe stoły i rozwój programów w Dartmouth i tzw. Spotkania Pug Avouch, gdzie Związek Radziecki i Stany Zjednoczone mogły wyrazić swoje zainteresowania i szukać zrównoważonego kompromisu. Największym osiągnięciem amerykańskiej dyplomacji było podpisanie Aktu Końcowego w Helsinkach w 1975 r., Który zobowiązał ZSRR i kraje Układu Warszawskiego do prowadzenia otwartej polityki i publicznego udostępnienia danych o prawach człowieka w krajach bloku wschodniego.

Amerykańskie interwencje zagraniczne rozpoczęły się masowo w drugiej połowie XIX wieku. Największe firmy wojskowe z najnowszej historii są jednak bardziej otwarte na oczy, ponieważ dają nam poczucie najnowszych wzorców:

  • Grenada, 1983, jednostronna interwencja USA
  • Panama, 1989
  • Somalia, 1993 r. I interwencja USA i wielu krajów z sankcjami ONZ.
  • Jugosławia, 1995, operacja NATO bez sankcji Rady Bezpieczeństwa ONZ.
  • Irak, 2003, ze Stanami Zjednoczonymi i szeregiem interwencji sojuszników bez upoważnienia ONZ.
  • Libia w 2011 r. Wraz z interwencją NATO z sankcją Rady Bezpieczeństwa ONZ.

Trwające interwencje zagraniczne USA

Pod koniec zimnej wojny między NATO i krajami Układu Warszawskiego skupienie Stanów Zjednoczonych przesunęło się na pomoc militarną dla reżimów opozycyjnych w Europie, takich jak Jugosławia i Bliski Wschód, takich jak Irak i Libia. Jednak największymi beneficjentami pomocy finansowej i wojskowej na przestrzeni lat są dwa państwa w regionie Bliskiego Wschodu, a mianowicie Izrael i Egipt. Następnie na liście ponad 70 krajów otrzymujących pomoc USA znajdują się Kolumbia, Jordania i Pakistan. Jednak największe niezadowolenie z amerykańskiej polityki jest nadal widoczne w krajach Bliskiego Wschodu, gdzie ludność wyznaje głównie islam. Obecnie w Afganistanie zachowała się militarna obecność armii amerykańskiej, która jest tam od 2001 r. Z kierowaną przez USA interwencją NATO, co miało miejsce bez upoważnienia Rady Bezpieczeństwa ONZ. Także w Iraku i Syrii, gdzie NATO wspiera opozycję polityczną reżimu Assada, a operacje wojskowe przeciwko „państwu islamskiemu” (ISIS) wciąż trwają.