Co to jest Arabska Republika Sahrawi (Sahara Zachodnia)?

Saharyjski Arabski Demokratyczny (SADR), znany również jako Saharyjska Arabska Republika Demokratyczna lub Sahara Zachodnia, jest państwem, które deklaruje władzę nad spornym terytorium Sahary Zachodniej, które jednocześnie jest żądane i okupowane przez Maroko. SADR był początkowo kolonią hiszpańską od 1884 r. Do 1976 r., A po wycofaniu się Hiszpanów koczowniczy mieszkańcy ogłosili niepodległość republiki i domagali się własności ziemi. Walczyli z Marokiem i Mauretanią, aw 1979 r. Podpisali pokojowe porozumienie z Frontem Polisario, który został ustanowiony jako ruch rebeliantów Sahrawi, który ma na celu wyzwolenie Sahary Zachodniej spod kontroli Maroka. Od 2016 r. SADR został uznany przez 85 członków Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ), z których 37 członków wycofało się z uznania. ROSZCZENIA SADRÓW, że Maroko jest terytorium okupowanym i terytorium, które zajmuje jako obszary wyzwolone. ONZ nie uznaje tego, ale jest w pełni uznana przez Unię Afrykańską (UA). W 1982 r. Maroko wycofało swoje członkostwo z UA w proteście i jest jedynym państwem afrykańskim, które nie jest członkiem Unii.

Polityka Saharyjskiej Arabskiej Republiki Demokratycznej

Biuro Prezydenta jest najwyższym urzędem w kraju. Prezydent jest odpowiedzialny za mianowanie premiera lub premiera. Brahim Ghali jest urzędującym prezydentem, podczas gdy Abdelkader Taleb jest premierem. Rząd składa się z rady ministra kierowanej przez premiera, oddziału sądownictwa, którego członkowie są mianowani przez prezydenta, oraz parlamentu, który oficjalnie nazywa się Sahrawi National Council. Od momentu powstania w 1976 r. Rząd przekształcił się ze struktury ad hoc w funkcjonalny rząd. Na czele ministerstw stoją ministrowie i są w pełni sprawni. Sądownictwo jest dobrze ugruntowane w sądach pierwszej instancji, sądzie apelacyjnym i Sądzie Najwyższym. Mimo że kraj ten nie jest uznawany za państwo demokratyczne, zakazał kary śmierci, aw 1999 r. Uzyskał wotum nieufności, co doprowadziło do upadku rządu. W 1999 r. SADR przyjął konstytucję podobną do konstytucji europejskich. Chociaż konstytucja była używana do zarządzania terytorium, niektóre klauzule zostały zawieszone do czasu osiągnięcia pełnej niezależności. Konstytucja uznaje Saharyjczyków za Afrykanów, Arabów i muzułmanów.

Wybory i stosunki zagraniczne

Sahrawiści na wyzwolonych obszarach, jak również obozy dla uchodźców w Algierii, uczestniczą w demokratycznych wyborach w tym kraju. W lutym 2008 r. Na terytorium odbyły się wybory do Saharyjskiej Rady Narodowej. W 1991 r. Oczekiwane referendum w sprawie integracji lub niepodległości od Maroka nie miało miejsca z powodu rozbieżności w kwestii tego, kto powinien uczestniczyć w wyborach. Front Polisario prowadzi stosunki zagraniczne SADR i utrzymuje stosunki dyplomatyczne z organizacją międzynarodową i państwem. W 1966 r. ONZ potwierdziło prawo terytorium do rządzenia sobą, aw 1979 r. Uznało Polisario za przedstawiciela SADR.

Proponowana autonomia

W 2003 r. ONZ ratyfikowało plan Bakera. Plan, stworzony przez Jamesa Bakera i przedstawiony ówczesnemu sekretarzowi generalnemu ONZ Kofiemu Annanowi, ustanowił pięcioletni plan przejściowy, w którym SADR zostanie zastąpiony przez Western Sahara Authority (WSA). WSA byłby nieautonomicznym organem nadzorowanym przez Maroko i odbyłoby się referendum w sprawie niepodległości. Maroko odrzuciło plan. W 2007 r. Maroko zaproponowało samorządną jednostkę, która regulowałaby terytorium z wynegocjowanym stopniem autonomii. W związku z propozycją nastąpił impas, a ONZ zażądała, aby obie strony poszukiwały bezwarunkowego i wzajemnie akceptowanego rozwiązania, aby zapobiec potencjalnemu konfliktowi terytorialnemu. Do tej pory terytorium nadal jest przedmiotem roszczeń SADR i Maroka.